Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu

Muzeum szydłowieckie jest jedyne w swoim rodzaju, jest osobliwością pośród wielu innych placówek muzealnych w kraju, nie tylko z powodu wspomnianego dziejowego paradoksu, na którym osadziła ją polityka decydentów. Siłą jego oryginalności są przede wszystkim zbiory i historyczne pierwszeństwo. Powołane w 1968 roku przez Muzeum Narodowe w Kielcach (wtedy jeszcze Muzeum Świętokrzyskie) jako jego oddział, zakończyło swój „okres prenatalny” 19 maja 1975 roku, otwierając dla zwiedzających ciekawą ekspozycję przygotowaną przez znanych polskich etnomuzykologów: Jadwigę Sobieską i Jana Stęszewskiego, liczącą trzy i pół setki instrumentów.

W 1976 roku muzeum stało się samodzielną placówką specjalistyczną, a dr Erich Stockman, kierownik grupy studiów do badania ludowych instrumentów muzycznych działającej w ramach International Folk Music Council, zarazem wiceprzewodniczący tej międzynarodowej organizacji, wyraził opinię, iż muzeum szydłowieckie to pierwsze w świecie samodzielne muzeum poświęcone ludowym instrumentom muzycznym. Dziś Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych ma ponad trzy tysiące muzealiów, w tym historyczno-artystycznych. Zbiory instrumentologiczne pod względem liczebności i oryginalności nie mają odpowiednika w kraju. Instrumenty – świat ludzkiego rękodzieła: kondensacji dziwacznej wyobraźni, niedostatków twórczego talentu, zachwytu nad urodą formy i detalu.

Włoskie i portugalskie mandoliny, gruszkowate lutnie, perkusje z „disnejowskim designem”, urocze szwajcarskie i niemieckie pozytywki, francuskie trąbki czy helikony. Wszystkie budzą zachwyt i zaciekawienie, ale polskie instrumenty ludowe to esencja szydłowieckich zbiorów. Organizatorzy muzeum tworzyli zręby tych zbiorów, poprzez kontakty z użytkownikami i posiadaczami instrumentów ludowych, z najstarszymi muzykami ludowymi i budowniczymi instrumentów. Realizowali zadanie, które miało na celu odrobienie zaległości w poznawaniu i dokumentowaniu kultury ludowej w zakresie instrumentarium, który przez etnografów zarysowany był fragmentarycznie. W rezultacie, po dziesiątkach lat, drogą penetracji terenowych, poprzez zakupy, dary, organizacje konkursów na budowę ludowych instrumentów muzycznych, muzeum zgromadziło największy zbiór instrumentów ludowych w zbiorach polskich.

Od najprostszych gwizdków glinianych, piszczałek, piór, poprzez bębenki, bębny, burczybasy, po instrumenty o większym i dużym stopniu komplikacji, jak skrzypce, skrzypce diabelskie, liry korbowe czy dudy i harmonie. Muzealna kolekcja to instrumenty z różnych okresów – od najstarszych egzemplarzy, jak XVII-wieczne kotły czy złóbcoki z 1705 r., XIX-wieczne mazanki i basy, po instrumenty z początku XXI wieku. Więcej informacji na temat działalności Muzeum można uzyskać pod adresem: https://muzeuminstrumentow.pl

Źródło: https://muzeuminstrumentow.pl